Вось і надышоў час выпускных вечароў. Зусім хутка вучні назаўсёды пакінуць сцены роднай школы і раз’едуцца ў пошуках шчаслівай будучыні. Гэта чакае і цяперашняга выпускніка Аляксея Леську з аграгарадка Кароцічы, з якім і адбылася наша размова.
– Зараз у цябе вельмі цудоўны, але разам з тым адказны перыяд. Хвалюешся ці ўпэўнены ў сабе? – пытаю юнака.
– Хутчэй упэўнены ў сабе, –адказвае Аляксей. — Не разумею, навошта загадзя нервавацца: што будзе, то будзе. Ад таго, наколькі ты хвалюешся, нічога не зменіцца. Канешне, я рыхтаваўся да іспытаў і тэсціравання, таму думаю, што ўсё будзе добра. Урэшце, трэба заўсёды верыць у сябе.
– А ўжо выбраў навучальную ўстанову, куды збіраешся паступаць?
– З гэтым пытаннем вызначыўся даўно: буду падаваць дакументы ў Брэсцкі дзяржаўны ўніверсітэт імя Пушкіна. Хачу стаць фізікам-інфарматыкам. Да таго ж у гэтым універсітэце ў магістратуры вучыцца мой старэйшы брат Дзмітрый, які займаецца веб-праграмаваннем. Ён мяне ва ўсім падтрымлівае, я часта з ім раюся. А вось у школе любоў да гэтых прадметаў мне прывілі настаўнік фізікі Святлана Кудласевіч, настаўнік матэматыкі Фёдар Гананайка і настаўнік інфарматыкі Аляксандр Савонаў. Карыстаючыся выпадкам, хачу падзякаваць усім педагогам школы, у якой вучыўся. Я і сам хачу вучыць іншых. Мне па душы тлумачыць, дзяліцца ведамі.
– Зараз моладзь імкнецца ў горад. А ты хочаш застацца ў горадзе?
– Наадварот, я жадаю вярнуцца ў Столінскі раён, бліжэй да дома. Нездарма ёсць прымаўка: дзе нарадзіўся, там спатрэбіўся. Я вельмі люблю сваю малую радзіму і буду сумаваць па ёй. Кароцічы хоць і знаходзяцца далёка ад райцэнтра, але маюць свой непаўторны каларыт. Мне хочацца, каб яны развіваліся і квітнелі.
– Аляксей, што цябе звязвае з музыкай?
– Музыка – гэта занятак для душы. У гэтым годзе я скончыў Альшанскую дзіцячую музычную школу, у якой вучыўся па класе баяна. Яшчэ іграю на акардэоне і фартэпіяна. Самастойна пасябраваў з гітарай. Зноў жа, па прыкладзе свайго старэйшага брата. З задавальненнем выступаю на канцэртах ці калі збіраемся з сябрамі. З музыкай я адпачываю, а для жыцця выбраў інфарматыку.
– Раблю выснову, што ў цябе многа сяброў. А якія якасці ў характары чалавека выклікаюць прыхільнасць?
– Па-першае, сумленнасць і адкрытасць. Я сам заўсёды гавару, што думаю, бо так лягчэй зразумець адзін аднаго. А па-другое, гатоўнасць прыйсці на дапамогу. Бывае, чалавек многа гаворыць, а як даходзіць да справы, то яе няма. Асабіста я, калі даю абяцанне, то заўсёды імкнуся выканаць яго.
– А на што траціш вольны час?
– Яго ў мяне зараз не так многа, паколькі рыхтуюся да паступлення. Дапамагаю бацькам па гаспадарцы. А яшчэ рамантую тэлефоны, у якіх нядрэнна разбіраюся. Цікаўлюся навінкамі музыкі і кіно, таму часта сяджу ў інтэрнэце. А вось аддаю перавагу адносінам ўжывую, калі відаць эмоцыі чалавека. Пакуль яшчэ не раз’ехаліся, па вечарах збіраемся з аднакласнікамі. Дарэчы, па іх таксама буду сумаваць. Яшчэ хачу ім пажадаць, каб усе жаданні збыліся.
– А якое ў цябе запаветнае жаданне?
– Як ні банальна гэта гучыць, але хачу добра ўладкавацца ў жыцці. Каб прыносіла задавальненне работа, каб сям’я была, якая ў маіх бацькоў, каб былі сапраўдныя сябры. На мой погляд, гэта і ёсць шчасце.
Ганна МЕЛЬНІК
Фота аўтара

http://www.polese.by/2019/06/budu-sumavac-pa-svayoj-maloj-radzime/